Rozdział XXXVIII

Rozdział dla Julci R! Ty mój asfalcie<3

Następnego dnia wstałam dość wcześnie. Zeszłam na dół w piżamce i zaparzyłam sobie herbatkę ,wróciłam pod kocyk i dopiłam ją do końca. Ubrałam się we wcześniej przygotowany zestaw.

Uczesałam się i wybrałam na spacer z Melodyjką. Po powrocie czekał już na mnie Charlie.
-Hej- pocałowałam go w policzek- Czemu tak wcześnie. Miałeś był o 10.- weszliśmy do domu
Nałożyłam pieskowi jedzonka, zabrałam torebkę. Blondyn złapał mnie za rękę, a ja zamknęłam dom.
-No... Odpowiesz wreszcie?
Pocałował mnie delikatnie.
-Chciałem jak najszybciej cię zobaczyć- wyszeptał, a ja oblałam się rumieńcem- Ślicznie wyglądasz- pocałował mnie w policzek i otworzył drzwi auta.
Sam zasiadł za kierownicą i po chwili byliśmy w drodze do Londynu.

***

Droga minęła nam szybko i przyjemnie. Śmialiśmy się, rozmawialiśmy i śpiewaliśmy na całe gardło. Uwielbiam w szczególności patrzeć na zmieniający się krajobraz.

Po jakiś 4 godzinach dojechaliśmy do Londynu. 

-No dobra to co robimy? Do spotkania mamy jakieś 2 godziny.

-No to chodźmy zobaczyć okolicę.- zaproponowałam

Byliśmy w Londynie podczas trasy, ale nie mieliśmy czasu na zwiedzanie. A tak wgl to zawsze chciałam zobaczyć to piękne miasto!

-Dla ciebie wszystko- pocałował mnie czule i wysiedliśmy z auta. 

Przechadzaliśmy się się uliczkami i o dziwo nie "napadły" nas żadne Bambino. Zobaczyliśmy Big Ben'a, wypiliśmy kawę w Starbucks' ie i Charlie kupił mi pamiątkowego misia! Oczywiście nie ominęło się bez czułych pocałunków i miłych słówek. Zdecydowanie powinniśmy częściej wpadać do stolicy Anglii. 

-No dobra. Zbierajmy się mamy jakieś 20 minut- ogarnęliśmy się i po chwili byliśmy pod budynkiem głównym uczelni. Ścisnęłam mocniej rękę blondyna. Denerwowałam się.

-Hej, spokojnie...- objął mnie ramieniem 

Chwilę później byliśmy już pod gabinetem dyrektora.

-Pan Lenehan i Panna Chanse?- spytała sekretarka

-Tak

-Zapraszam- otworzyła szerzej drzwi i weszliśmy do elegancko urządzonego gabinetu.

Na środku stało biurko z ciemnego drewna, za którym siedział starszy mężczyzna. Podszedł do nas i uścisnął rękę Charlsa, a moją ucałował. 

-Więc- zaczął kiedy usiedliśmy na skórzanej kanapie- Na początku nie chciałem panience pomagać, ponieważ uznałem, że może panience nie zależy na naszej uczelni. -zrobił krótką przerwę i przyglądał się mojej reakcji. Mi nie zależało?! Starałam się całe życie żeby się tam dostać! -Jednak- kontynuował- po dokładnym obejrzeniu aktów i szkiców, które otrzymaliśmy do panienki zdecydowałem podjąć wszelkich starań aby uczęszczała panienka do naszej akademii. Ma panienka wielki talent.

-Dziękuję

-Rozwiązanie jest jedno. We wrześniu 2017 roku otwieramy największą jak razie akademie z panienki wydziałem. Zapiszę panienkę na listę uczniów. Co prawda to jest rok do tyłu, ale to chyba nie jest problem?

-Nie, nie- odpowiedziałam szybko

Jestem najszczęśliwszą dziewczyną na świecie! Będę chodzić na wymarzoną uczelnie i mam calutki rok wakacji! Ju pi aj je! 

-Dobrze. Wyślę wszystkie dokumenty pocztą. -wstał i uścisnął nasze dłonie- Do widzenia

-Dziękujemy i do widzenia- wyszliśmy z gabinetu ze stoickim spokojem.

Kiedy tylko zamknęły się za nami drzwi rzuciłam się Charlie'mu na szyję z piskiem

-Udało się Charlie! Udało!- blondyn zaśmiał się i okręcił 

-Widzisz? Mówiłem, że się uda!- chciałam potwierdzić, ale chłopak wpił się w moje usta

Szczęśliwi jak nigdy opuściliśmy biuro i udaliśmy się w stronę pobliskiego parku. Wyglądał po prostu pięknie.

-Kocham cię wiesz?- spytał mnie po jakiś 10 minutach spaceru

-Wiem- pocałowałam go- Też cię kocham- szepnęłam kiedy przejechał nosem po moim policzku

-Ciesze się, że udało się z tą uczelnią, a do Londynu będę przyjeżdżał codziennie, obiecuję- zaśmiałam się i pocałowałam chłopaka w policzek

-Mamy cały rok. Jeszcze będziesz miał mnie dość- zaśmialiśmy się

-Ciebie nigdy- pogłaskał mnie po policzku i pocałował czule 

-Charlie!!- usłyszeliśmy dziewczęcy pisk

Kiedy Charlie odwrócił się i mina od razu mu zrzedła. Jęknął i pociągnął mnie w przeciwną stronę.

-Chodźmy z tond- powiedział szybko

Byłam zdezorientowana.

-Charlie co się dzieje?- przed nami jak z ziemi wyrosła...NELLY?!

-O nie- jęknął blondyn

-Cześć kochanie- zaszczebiotała- Tęskniłeś?- chciała położyć dłoń na jego ramieniu, a on szybko ją strzepnął-Bo ja bardzo...

-Ej możesz się odwalić od MOJEGO chłopaka- warknęłam do niej

-Ni cie o zdanie nie pytał -znów zaszczebiotała

Byłam pewna ,że zaraz wybuchnę i powyrywam tej małpie wszystkie platynowe kłaki z głowy.

-Nelly odwal się w końcu ode mnie! Vivienne idziemy- pociągnął mnie za rękę

-Ej ,a jak byliśmy razem to było fajne, tak!?- krzyknęła za nami

Czekaj wróć... czy ta siksa właśnie powiedziała, że chodziła z moim Charlie'm? Wybuchnę...

-Charls o czym ona mówi?- wyrwałam rękę z uścisku chłopaka i spojrzałam na niego hardo 

-Vivienne to nie tak jak myślisz...- blondynka podeszła do nas i chciała pocałować blondyna

Wybuchłam.

Złapałam tą blond małpa za kłaki i pociągnęła tak mocno, że połamał jej się obcas i upadła na ziemię. Kiedy miałam się już na nią rzucić z łapami Charlie szybko zareagował i złapał mnie za ręce od tyłu.

-Puść mnie! A ty! Jeszcze raz spróbuj go dotknąć su*o to zrobię ci przejażdżkę ryjem po asfalcie!-  wrzasnęła i chciałam wyrwać się chłopakowi

Blondynka wstała, otrzepała się z pogardą spojrzała mi w oczy.

-Niech ci chłopak wszystko opowie- prychnęła i tak po prostu se odeszła kręcąc biodrami.

W końcu wyrwałam się chłopakowi. Spojrzałam na niego ze mieszaniem, które natychmiast przerodziło się w złość. Strzeliłam mu z płaskiego w twarz. Złapał się za policzek. W moich oczach zebrały się łzy.

-Vivienne...

-Masz mi wszystko wyjaśnić! Teraz!

-Kochanie uspokój się- chciał mnie dotknąć,ale odsunęłam się

-Nie uspokoję się do puki wszystkiego mi nie wyjaśnisz!-wrzasnęłam prawie płacząc- Chodziłeś kiedyś z tą wywłoką?!

-Tak -szepnął, ale wciąż patrzył na mnie spokojnym wzrokiem

Tego było za wiele. Jak mógł mi tego nie powiedzieć! Ja mu powiedziała, że jest moim pierwszym chłopakiem!

-Ale ja ci wszystko wytłumaczę- dodał szybko- Tylko się uspokój- usiadłam na ławce aby trochę ochłonąć

Ale z marnym skutkiem. Wciąż aż trzęsłam się ze złości. Westchnął głęboko i przykucnął przy mnie

-Tak kiedyś chodziłem z Nel. Przepraszam, że ci nie powiedziałem. Byliśmy na koncercie tutaj. Załapałem z nią kontakt i chodziłem przez tydzień - dwa, ale jej odwaliło! Stała się kimś w rodzaju psychofanki. Zerwaliśmy, ale ona wciąż nie daję mi spokoju. Vi- spojrzałam na niego- Nigdy jej nie kochałem, zrozum- położył dłoń na moim policzku i oparł czoło o moje- Kocham tylko ciebie księżniczko- szepnął

I wszystko ułożyło się w całość. Nawet ta rozmowa chłopców w trasie.

~*~

-Ale to nie była moja wina. Nelly pocałowała mnie tak nagle, że nie zdążyłem ogarnąć co się dzieje...
-Nelly?
-Tak- wzdychnąłem
-Starry..
-Wiem i tak. To ta sama Nelly z Londynu.
-Masz przerypane ale będzie dobrze

~*~

-Dlaczego mi tego nie powiedziałeś?- spytałam

-Bałem się twojej reakcji. Że pomyślisz, że nadal się niż spotykam i jeszcze ta akcja w trasie. Bałem się, że cię starce. Wierzysz mi?

Westchnęłam głęboko i spojrzałam w jego smutne oczy.

-Wierze- wyszeptałam- Ale nigdy więcej tajemnic- dodała na co blondyn uśmiechną się szeroko

-Oczywiście!

-Wracajmy do domu- jęknęłam 

Byłam mega zmęczona.

-Choć- kiedy tylko wstałam Charlie wziął mnie na ręce.

-Ej!- pisnęłam i automatyczne zarzuciłam mu ręce na szyję.- Postaw mnie.

-Nie.- odpowiedział i poszedł w stronę auta.

Wróciliśmy do domu, a ja od razu skierowałam się do Amber. Opowiedziałam jej cały mój dzień.

-Na serio dałaś mu z liścia?

-Taak chyba mnie poniosło- zaśmiała się

-O boże- śmiałyśmy się jak dzikie

-Słuchaj co chcesz zrobić z Leo i Toby'm?- wzruszyła ramionami- Szczerze to nie rozumiem cię. Poszłabyś na policję i wszystko byłoby dobrze, a tak to...

-Nie Vivie to zaszło za daleko- szepnęła i nie wiem dlaczego ale mój wzrok powędrował do jej nadgarstka.

-Cięłaś się, prawda?

Kiwnęła lekko głową.

-Amber...

-Wiem...

-Tak być nie może!

-Ale Toby powiedział, że muszą załatwić jeszcze jedną sprawę. Po tym wszystko sięułoży- uśmiechnęła się delikatnie

-A co jeśli nie?

-Boże jaka ty jesteś pesymistyczna...

-Ja tylko im nie ufam.

-To zaufaj mi.

-Mam nadzieje ,że wiesz co robić- westchnęłam- Będę się zbierać- pożegnałam się z przyjaciółką i wróciłam do domu.

Jezu co za dzień- pomyślałam i odpłynęłam do krainy Morfeusz.

***

Hejka kredki!

Rozdział jest dzisiaj ,bo przez święta nie dodam.

Święta o czas spędzony z rodziną i nie mam zamiaru pisać.

Właśnie, Święta!

Życzę wam kredeczki zdrówka, szczęścia, spełnienia marzeń, rodzinnej atmosfery, abyście spotkały BAM i wszystkiego, wszystkiego dobrego!

Dziękuję za wszystko, a w szczególności za 20 tysięcy wyświetleń! Za 178 komentarzy, za 6 obserwatorów! Za wszystko! To dzięki wam nie rzuciłam pisania!

Kocham Was!

Wesołych Świąt!