Rozdział XXXVI

Hmm... No i rozdajemy dedykty! Dla osóbek, które nie mogły się doczekać. Dla Natalki K, Martusi N i M, Olełki, Filipka, Kamii i Gizelki <3

Vivienne

Nie wierze. Ona naprawdę musi to zrobić. Emily jest potworem!
-Przeczytaj jeszcze raz ,bo chyba na słuch mi padło.- powiedziałam do zdruzgotanej przyjaciółki.- Spokojnie...
-Dobra robota szmato. Ale to jeszcze nie koniec. Chcesz  żeby Leoś był bezpieczny? To musisz zrobić jedną prostą rzecz... Kiedy wrócisz do szkoły zgodzisz się PUBLICZNIE na chodzenie z Toby'm. Zrozumiano??
Nie pozdrawiam
Twój koszmar.
-Jezu...
-Vivienne co ja mam robić?
-Nie możesz się zgodzić- powiedziałam stanowczo- Nie wiemy do czego jest zdolna, a Leo? Leo się załamie.- jęknęłam
-A jest inne wyjście? Ja to robię dla niego! Ja tylko chce, żeby był bezpieczny. - kolejna tego dnia łza spłynęła po jej policzku
-Jaką masz pewność, że będzie?
Popatrzyła na mnie zbita z tropu.
-Vivie ja muszę...
-Amber czy ty siebie słyszysz?! Musisz?! Ty nic nie musisz! Będzie jeszcze gorzej...jak myślisz kiedy to się skończy? Teraz Toby, a później?? Pomyśl jeszcze o Leo!
-A o kim ja cały czas myślę!? Robię to dla niego!- rozpłakała się
Usiadłam obok niej i przytuliłam mocno.
-Amber najlepiej będzie jak pójdziemy na policję. Oni na pewno coś zrobią...
-Nie, nie...Ale syf...
-Masakra...- westchnęłam i miętoliłam w dłoni kopertę
-Co to?- zapytała brunetka przejmując ode mnie papier
-Wyniki z uczelni. Moje stypendium...- denerwowałam się wynikami. Czy dostanę to stypendium, czy może byli lepsi ode mnie? Nie dawało mi to spokoju
-Dostałaś się?- pisnęła radosna
-Nie wiem. Kopertę odebrałam na poczcie zanim do ciebie przyszłam. Nie otwierałam jej.- bawiłam się palcami. Sama nie wiem czy chce znać wyniki.
-Otwieramy?
-Nie wiem. Boję się wyników. A co jeśli się nie dostałam? Z naszego rocznika przyjmowali tylko 400 osób- panikowałam
-Ej!- pogłaskała mnie po ramieniu- Będzie dobrze. Na pewno się dostałaś. A jeśli nie to oni po prostu nie znają się na sztuce- zakpiła i zaczęła powoli otwierać kopertę.
Jej oczy latały po całej kartce, a ja przyglądałam się jej uważnie.
-Dostałaś się- powiedziała cicho, jakby przez mgłę- Vivienne dostałaś się!!!- pisnęła radośnie i rzuciła mi się na szyję.
Dotarło do mnie. Ja się dostałam. Moja uczelnia. Moje stypendium. Udało się. Udało!
-Aaaaaa!!- piszczałyśmy- Boże nie wierze!
-Przynajmniej jedna dobra wiadomość.- zaśmiała się brunetka
Przytaknęłam i zabrałam się za dokładne przeczytanie dokumentu.
-No to tak. Bla, bla, bla gratulujemy, terminy składania pozostałych dokumentów i... o matko...- zakryłam usta ręką , a w moich oczach zebrały się łzy
-Vivka co się dzieje?
-Mój kierunek jest tylko na czterech uniwersytetach. W Pradze, Wiedniu, Miami i Moskwie...- rozpłakałam się.
Ja nie mogę wyjechać. Nie mogę zostawić Amber, Charlie'go i Leo. Oni mnie potrzebują.
-Co?! Czechy?! Węgry?! Stany lub Rosja?!
-Ja nie mogę wyjechać! Tu jest całe moje życie! Tu mam Charlie!- płakałam coraz głośniej- Ale to jest moja szansa. Ta uczelnia daje wielkie możliwości na przyszłość.
-Porozmawiaj z Charlie'm albo rodzicami. Na pewno coś się wymyśli.
-A jak nie to Praga czy Miami są piękne. Prawda?- powiedziałam sarkastycznie
- Ygh...
Westchnęłam i wybrałam numer blondyna
-Halo?
-Cześć Charlie
-Noo hej coś się stało? Masz jakiś dziwny głos.
-Musze z tobą porozmawiać. Spotkajmy się przed szpitalem za chwilkę, oki?
-Dobrze- rozłączyłam się i przytuliłam Am
-Będzie dobrze kochanie- powiedziała i ucałowała mnie w czoło
-Wpadnę jeszcze do ciebie- pożegnałyśmy się i wyszłam przed budynek.
Blondyn na mnie czekał.
-Cześć- powiedział i pocałował mnie w policzek- Co się dzieje?
-Przejdziemy się- splotłam nasze palce i ruszyłam przed siebie
Kiedy otrząsnął się z szoku stanął przede mną i spojrzał błagalnie.
-Kochanie powiedz mi w końcu co się dzieje.- bez słowa podałam mu kopertę- Co to jest?
-Papiery z uczelni. Dostałam się- powiedziałam tak obojętnie jak najbardziej umiałam
-Naprawdę?! To cudownie!- okręcił mnie kilka razy wokół własnej osi
Rozpłakałam się kolejny raz tego dnia. Myśl o tym, że muszę wyjechać rozwalała mnie od środka.
-Ej - otarł moje łzy- Aniołku co się dzieje? Nie cieszysz się? Przecież to cudowna wiadomość.
-Charlie...- jęknęłam i wtuliłam się w blondyna- Ja będę musiała wyjechać- łkałam
-Kochanie nie przejmuj się- pocieszał mnie- A w ogóle to jak daleko może być ta uczelnia? W Szkocji?
-Nie Charlie. W Czechach, Rosji, Stanach albo Węgrach. Mam je cztery do wyboru- szepnęłam nie patrząc na niego. Choć wiedziałam, że na jego twarzy maluję się szok.
-C-co? A-ale jak to? Stany? Rosja? Przecież to drugi koniec świata!
-Wiem!- krzyknęłam i usiadłam na ławce wybuchając płaczem
Blondyn stał chwile nieruchomo analizując wszystko co się do tej pory wydarzyło, a potem usiadł obok mnie i mocno przytulił.
-Vivie wszystko będzie dobrze. Nie płacz misiu...
-Charlie ja nie chcę wyjeżdżać. Nie mogę zostawić Amber, Leo- w końcu nie niego spojrzałam; miał łzy w oczach- ciebie- powiedziałam i musnęłam jego usta
-Na pewno jest jakieś wyjście. Ale Vivienne nie możesz z tego zrezygnować. Taka szansa trafia się raz na milion.
-Wiem...
-Coś wymyślę, obiecuję- pocałował mnie w czółko i mocno przytulił.
Ja nie chce wyjechać. Oby Charlie coś wymyślił.

Amber
Tydzień. Cały tydzień bez Leo. Znaczy... tak nie do końca. Codziennie wysyłał mi SMS'a na dobranoc.
"Dobranoc <3 Kocham Cię Księżniczko <3"
I za każdym razem chciałam mu odpisać, ale bałam się. Strach powiązany z Emily i Toby'm rósł z każdą chwilą. Stawałam się wrakiem. Byłam bledsza, chudsza, ale tego dnia wychodzę ze szpitala. A jutro...szkoła. Toby. Chyba się potne.Albo zabiję. Przecież życie bez Leondre nie ma sensu. Ale wierzę ,że to minię i przytulę go najmocniej. Ale czy on mi wybaczy. Boję się. Boję.
-Kochanie pójdziesz jutro do szkoły dobrze?- otrząsnęłam się z zamyśleń i spojrzałam na tatę
-Tak, tak
-Wszystko w porządku? Jesteś jakaś nieobecna.
-Zerwałam z Leo- przeszło mi to ledwo przez, ale widząc, że tata chce coś dodać szybko powiedziałam- Nie chce o tym rozmawiać- chwilę później byłam w pokoju.
Cicho tu bez Pinkie. Właśnie Pinkie. Poszłam nad grób zwierzęcia i usiadłam przy nim. Opowiedziałam jej o wszystkim i pobiegłam z płaczem do pokoju. Później wykąpałam się i położyłam. Dochodziła północ,a ja nie mogłam zasnąć. Podeszłam do okna, usiadłam na parapecie i spojrzałam w gwiazdy. Wróciłam d wspomnień. Po moich policzkach płynęły łzy. Wytarłam je i powiedziałam sobie: Dasz radę, jesteś silna. Po czym rozum dodał: Nie pie**ol mała i tak przegrałaś.
Następnego dnia wstałam w bardzo złym humorze. Ubrałam się

i zeszłam na śniadanie, którego i tak nie tknęłam. W szkole byłam pół godziny przed lekcjami. Usiadłam na prawie pustym korytarzu i włożyłam słuchawki do uszu. Włączyłam Hopeful i pojedyńcza łza spłynęła po moim policzku.  Nagle ktoś zerwał mi słuchawki,a ja podniosłam się z podłogi.
-Emily?
-Nie ku**a Świety Mikołaj! Nie ważne. Wiesz co masz zrobić prawda?
-Tak- odpowiedziałam przerażona
Zaśmiała się pod nosem i dotknęła mojego policzka.
-Widzę, że blizna ci zostanie- uderzyła mnie, a ja upadłam na posadzkę- Dobrze ci tak!- warknęła i odeszła
- Co ja ci Boże takiego zrobiłam- szepnęłam i podniosłam się do pozycji siedzącej.

***
Długa przerwa
-Już czas- powiedziałam do Vivie siedzącej obok mnie na boisku.
Leo przyszedł do szkoły. Cały czas na mnie patrzył. Ale inaczej niż zwykle. Patrzył na mnie z tęsknotą. Starałam się nie zwracać,a le czasami to było silniejsze ode mnie. Nasze spojrzenia krzyżowały się, a po moim ciele przechodził dreszcz. Wtedy moim jedynym marzeniem było poczuć jego wargi na moich. Wyrzuty sumienia. Nie ma nic gorszego. A NIE! Jest! J atak bardzo za nim tęsknie!
-Amber mogę cię na słówko?- usłyszałam nad sobą
-Jasne- odpowiedziałam blondynowi
W tłumie wyłapałam Leo. Patrzył morderczym wzrokiem na Toby'ego. A potem spojrzał na mnie. Wzrokiem pełnym miłości. Znów dreszcz. Wyszłam z blondynem prawie na środek boiska. Złapał mnie za rękę i zapytał:
-Amber Whilsh czy zostaniesz moją dziewczyną?
-Tak- szepcze

~*~

Hejka misiaki!

Nie wiem jak wam ale mi się podoba ten rozdział.

Pamiętajcie!

KOMENTUJESZ=MOTYWUJESZ