Rozdział XXXV

Rozdział dedykuje osobie, która naprawdę nie mogła się doczekać. Dla Natalii K. Przepraszam, że taki krótki <3

Vivienne
Po skończeniu szkoły udałam się prosto do Amber. Zahaczyłam tylko o pocztę żeby sprawdzić czy nie przyszedł list z liceum plastycznego. Kilka dni temu składałam tam papiery. Mam szanse na stypendium. Jestem tym strasznie podjarana! Wesołym krokiem weszłam do sali przyjaciółki.
-Hej, jak się...- zobaczyłam jej zaszklone oczy i podpuchnięte policzki. Płakała, a na policzku miała dość duży plaster- Amber! -praktycznie rzuciłam się na łóżko przyjaciółki tuląc ją mocno-Kochanie co się dzieję?- zapytałam kiedy troszeczkę się uspokoiła
-On tu była. Ja muszę z nim zerwać. Ona coś mu zrobi. Rozcięła mi policzek. Ja się boje...
-STOP! Od początku i na spokojnie. Kto u ciebie był?
-Emily- wyszeptała
-Zabiję tą su...
-Nie! Ona zrobi coś Leo, tobie albo Charlie'mu.
-Rozcięła ci policzek?- dotknęła delikatnie plastra
-Tak. Była tu wczoraj wieczorem i nakazał mi z nim zerwać.Miała nóż.- szeptała wkładając palce we włosy
-Kochanie spokojnie. Jesteś już bezpieczna. A Leo...
-Nie! On nie może wiedzieć!
-No to musisz iść na policję. To nie jest śmieszne. On ci pocięła twarz!
-Ty nic nie rozumiesz!
-Wytłumacz mi ale na spokojnie.- powiedziałam najłagodniej jak umiałam
-Ja chcę go tyko chronić. Zasłonić go przed całym złem tego świata. Patrzeć jak się uśmiecha. Bo jego uśmiech jest moim. Kocham go. I nie chcę go tracić, ale jakie mam wyjście? Zobacz co mi zrobiła. To pobicie to jej sprawka. Tego dnia miałam zerwać z Leo. Ale,... nie dałam rady. Te jego oczy... pełne miłości. Nie miałam siły jej odebrać, a muszę.- zakończyła swój monolog i patrzyła pustym wzrokiem przed siebie
-Nie lepiej porozmawiać z nim. Powiedzieć wszystko, a potem iść na policję? Amber, tak to tylko obydwoje będziecie cierpieć.
-Nie. Ja chcę mieć to wszystko za sobą- wyszeptała i spuściła wzrok. Rozległo się pukanie, a do pokoju weszli Charlie i Leo trzymający w dłoni bukiet czerwonych róż.
-Cześć kochanie- chciał pocałować dziewczynę w policzek, ale dostrzegł plaster- Co ci się stało?- opuszkami palców dotknął delikatnie jej polika
-Nic.- odpowiedziała obojętnie
Leo położył bukiet na stoliku obok łóżka. Am spojrzała na mnie błagalnym wzrokiem.
-Nie rób tego- powiedziałam niemo
Westchnęła i zaczęła bawić się skrawkiem pościeli.
-Charlie możemy porozmawiać?- zapytała
Chwile.... po jaka cholerę jej Charls?! Spojrzałam na nią zdziwiona, ale chyba najbardziej zdziwiony był blondyn.
-No jasne- powiedział,a ja i Leo wyszliśmy na korytarz. Brunet był skołowany.
-Wiesz o co jej chodzi?? Zachowuje się... dziwnie- przegryzłam wargę, żeby zaraz mu wszystkiego nie wygadać i rzucić mu się na szyję z płaczem
-Leo...

Amber
-Charlie możesz mi coś obiecać?- zapytałam bez zbędny początków kiedy tylko drzwi się zamknęły
-Jasne, ale powiedz co się stał. Widzę, że coś się dzieje- usiadł na skraju mojego łóżka i spojrzał błagalnie
-Bądź przy Leo
-A ty? Gdzie masz zamiar być? Przecież twój stan się polepsza?!- był przybity, zły... targały nim emocje
-Nie mogę ci nic powiedzieć rozumiesz!- rozpłakałam się, a przyjaciel usiadł obok i objął mnie.
-Amber co się dzieje?- spytał z troską
-Przepraszam Charlie ja nie mogę...
-Nie ufasz nam...?
-Nie o to chodzi. Po prostu zrób o co cię proszę. Zawołaj Leo- powiedziałam smutna
Blondyn z niezadowoloną miną wykonał moją prośbę.
-Cześć kochanie. Co się dzieje? Jesteś jakaś dziwna, i co ci się stało w policzek?
-Musimy porozmawiać- wypaliłam
Usiadł tam gdzie wcześniej Charlie i patrzył na nie tymi ślicznymi, czekoladowymi oczami. Te oczy... Amber ogarnij się! Weź się w garść.
-Chcę żebyś coś wiedziała- powiedział patrząc na mnie jakby przepraszająco- Jestem twój. Dziś. Jutro. Za tydzień. Za miesiąc. Za rok. Po śmierci też. Nic ani nikt tego nie zmieni. Będę twój do końca życia. I nawet jeśli ze mnie zrezygnujesz to ja będę czekać właśnie na ciebie- powiedział i musnął lekko moje wargi. Nie wiem czemu ale pogłębiłam pocałunek. Jednak szybko się opamiętałam i odepchnęłam bruneta
-Leo. Przepraszam ale, ale my... my... z nami koniec- powiedziałam spanikowana, że Emily dowie się o pocałunku
-Co zrobiłem? -był bliski płaczu
-Nic. Leo przepraszam. Ja...
-Kochasz mnie?- zapytał,a ja poczułam,że serce rozpadło mi się na tysiąc kawałków
Sama nie wierzyłam, że to powiem.
-Tak. Ale nie możemy być razem- powiedziałam cicho i wlepiłam wzrok w pościel
-Amber co się dzieję?
-Nie mogę ci powiedzieć- po moim policzku spłynęła łza
-Kochanie...Kocham cię, słyszysz? Jesteś moją jedyną księżniczką i nie stracę cię rozumiesz?
-Leo, nie. Pogódź się z tym. Z nami koniec- widziałam,że po jego policzkach płyną łzy
-Kocham cię Amber- powiedział i wyszedł, a razem z nim cząstka mnie. Więc tak się czuję człowiek któremu pękło serduszko?
-Ja też cię kocham Leondre- Chce za nim pobiec. Ale tak będzie lepiej. Dlaczego ta tępa żmija musiała zniszczyć mi życie?! Płakałam gorzko kiedy ktoś wszedł do pokoju.
-A jednak to zrobiłaś- usłyszałam głos przyjaciółki i rozpłakałam się bardziej- Leondre wybiegł ze szpitala, a Charlie za nim.- usiadła obok i przytuliła mnie
-Powiedział, że mnie kocha i wyszedł- wyszlochałam
 i poczułam wibrację.
Kolejny SMS do Nieznany czyli Emily
Od Emily
Dobra robota szmato. Ale to jeszcze nie koniec. Chcesz  żeby Leoś był bezpieczny? To musisz zrobić jedną prostą rzecz...

__________________________

Hej Kredki!

Na pewno wiecie jaki dziś dzień.

Minuta ciszy dla zmarłego 19 lat temu brata Leo.

[*]