Rozdział LIII~Przecież każdy może być ojcem, ale tylko nieliczni zostają tatą. ~

Rozdzialik dla Paulinki i bambinoo34 <3

-Czy ona wie, że ja...?

-Tak, wie. I-i bardzo chciałaby cie poznać.- powiedziałam nie śmiało

-Ja też bym chciał.- padło z jego ust.

Uśmiechnęłam się i odetchnęłam z ulgą.

-Opowiesz mi coś o niej? - w jego oczach pojawiły się maleńkie gwiazdeczki

-A co chciałbyś wiedzieć?

-Wszystko.- uśmiechnął się leciutko- Jaki lubi najbardziej kolor? Co lubi robić? Ale chyba najbardziej chce się dowiedzieć dwóch rzeczy.- całe moje ciało momentalnie się spięło.- dlaczego ona leży w szpitalu i czemu... czemu mi nie powiedziałaś?- teraz zrozumiałam. To nie były gwiazdeczki. To były łzy.

-Lily jest...Lily ma bardzo poważną wadę serca.- powiedziałam na jednym wydechu

Sparaliżowało go. 

-Lekarze zadecydują o przeszczepie. Ale ona... ona jest bardzo dzielna, więc ja też muszę.- jego ciało nadal było sparaliżowane i wpatrywał się we mnie wielkimi oczami. Poczułam łzy napływające mi do oczu.- Przepraszam Leo.- szepnęłam, a jedna, samotna łza spłynęła po moim policzku- Przepraszam, że cię zraniłam, przepraszam, że uciekłam przepraszam, przepraszam za wszystko.- kolejne łzy płynęły kaskadami po moich policzkach.- Błagam nie nienawidź mnie- szepnęłam bardziej do siebie.

Poczułam jak jego ciepłe palce chwytają mój podbródek. Mimowolnie spojrzałam na niego. Jego oczy nie płakały; były wręcz rozbawione.

-Amber byłaś moją pierwszą miłością. Jak mógłbym cię nienawidzić? 

-Uciekłam od ciebie, zabrałam ci dziecko, nie powiedziałam ci o nim, jestem zwykłym potworem...- wyłkałam 

A on zrobił jedną rzecz. Tą, której brakowało mi najbardziej na świecie. Przytulił mnie. Ciepło zalało moje ciało. Żołądek wywinął koziołka. Motyle fruwały po całym moim ciele. Czułam się jak w niebie. Mam mój raj. NIE! Amber opamiętaj się! Zraniłaś go najbardziej na świecie i choć on mówi, że cie nie nienawidzi to i tak nie będzie jak wcześniej. 

-Mogę się z nią zobaczyć jeszcze dziś?- zapytał nadal mnie nie puszczając

-Pewnie, tylko Leo... Zajmie trochę czasu zanim, no wiesz, ona się...przyzwyczai do nowej sytuacji. To nie jest dla niej łatwe.

-Rozumiem. To tylko dziecko. Idziemy?

Uśmiechnęłam się leciutko. Kiedy byliśmy już w korytarzu i brunet ubierał buty z piętr zeszła Barbie.

-Leoś- zaczęła przesłodzono na co on wywrócił oczami- Gdzie idziesz kochanie? I kim ona jest?- ostatnie zdanie było przepełnione jadem, a nie słodyczami

-Ashley odwal się.- powiedział tylko i wyszliśmy zostawiając wściekłą tlenioną

~*~

Droga do szpitala minęła nam w ciszy. Sama nie wiem czy była ona niezręczna. Kiedy doszliśmy do drzwi sali wzięłam głęboki oddech i nacisnęłam klamkę. W pokoju siedziała skulona na łóżku Lily, a nad nią stała pielęgniarka z założonymi rękami i zbyt czerwoną twarzą.

-Co się dzieje?- zapytałam, a mała na dźwięk mojego głosu zerwała się z łóżka i podbiegła do mnie.- Co jest, aniołku?- zapytałam biorąc ją na ręce, głaszcząc po główce i pleckach

-Pani Whilsh jak dobrze, że pani jest. Mała nie chce dać sobie pobrać krwi, a lekarz musi zrobić badania...- jęknęła zrezygnowana kobieta

-Kochanie obiecałaś, że dasz sobie pobrać krew.- dziewczynka odsunęła się trochę ode mnie i już miała coś powiedzieć, ale jej wzrok padł na bruneta stojącego obok mnie.

Ta chwila była taka...magiczna. Oni patrzyli sobie w oczy jak zaczarowani. Lizy chyba nie mogła uwierzyć więc dotknęła jego policzka. 

-No dobra, to idziemy na pobieranie krwi. Ale zobaczysz zrobię tak, że nic nie poczujesz, oki?- zapytał Leondre

Malec pokiwał tylko główką. Postawiłam ją na ziemi, a ona niepewnie wyciągnęła rączkę.

-Jestem Lily.- uśmiechnęła się leciutko

-Leondre- zamiast uścisnąć jej dłoń ucałował ją- Ale mów mi Leo.- złapał ją za rączkę i poszli do sali zabiegowej.

~Leondre~

Jak nazwać to uczucie... Szczęście? Nie, to za mało. To, to jakbym móc biegać po chmurach z radości. Mam córeczkę. Kiedy pierwszy raz ją zobaczyłem widziałem Amber z czekoladowymi oczkami. Ona jest taka krucha, delikatna, śliczna i dzielna. Muszę teraz zasłużyć na miano "taty". Przecież każdy może być ojcem, ale tylko nieliczni zostają tatą. Amber zobaczy, że będę dobrym tatą. Amber... Jezu jak ona wyładniała. Zawsze była śliczna, mądra, dobra... Ja nadal ją kocham. Tęskniłem. Te cholerne 6 lat, 3 miesiące i 12 dni. Każda minuta bez niej była udręką, ale wyszedłem z tego czekając na dzień, w którym wróci. Ona nadal jest moją pierwszą i jedyną miłością. Ale boję się, że ona..., że to uczucie znikło. A może ma kogoś w Londynie. Czy moja córka powiedziała kiedyś do jakiegoś typa tato... Oj źle byłoby z tym kimś. 

Pamiętam mój sen o przyszłości mojej i Ambi. Nasza rodzina...

-Usiądź tutaj Lily.- moje rozmyślenia przerwał głos pielęgniarki

Dziewczynka wystraszona wykonała polecenie. Złapałem ją za rączkę i odwróciłem wzrok daleko od strzykawek.

-Oki Lily, a teraz patrz na mnie i się nie bój. Nic nie poczujesz tylko patrz cały czas na mnie. Wiesz, że ja też nie lubię igieł. Jak byłem mały biegałem jak struś pędziwiatr po całej sali.- zaśmiała się. Miała taki perlisty śmiech; jak jej mama.

-Po strachu.- powiedziała kobieta i wyszła z pomieszczenia mówiąc coś o jakimś innym pacjencie

-Już?- zdziwiła się maleńka- Nic nie poczułam.- oglądała dokładnie swoją rączkę. Siostra przy okazji dała jej wenflon.

-Mówiłem.- posłałem jej swój filmowy uśmiech

-Dziękuje!- krzyknęła i rzuciła mi się na szyję

To było niesamowite uczucie trzymać w ramionach jak cudowną istotkę. Chwilkę później byliśmy już w sali. Mała pokazywał mi swoje kolorowanki kiedy Am zadzwonił telefon.

-Charlie?- powiedziała w słuchawkę

-...

-Tak jest ze mną. Jesteśmy u małej, a co?

-...

-Czekaj, że jak?

-...

-Zabije cie.

-...

-Dobra. Powiem, pa.- rozłączyła się

-Leo, Charlie powiedział Simonowi o Lily, bo ten się pytał gdzie jesteś, bo nie mógł się do ciebie dodzwonić. Nie chcący mu się wymsknęło.Nie chciał, ale mamy gorsze problemu. Simon jest wściekły i pewnie zaraz tu...

-Proszę, proszę, proszę...- powiedział...o nie...Simon...

____________________________

Hejka Kropeczki!

Paulinko kochanie chciałaś Leo. To masz. Też cie kocham <3 Wracając... Rozdział moim zdaniem nijaki także... Piszcie jak uważacie. Next w niedziele. A w ogóle pyszczki to czemu wy tak mało komentujecie? To daje naprawdę dużo weny i rozdziały będą lepsze. Oki bo nie będę się rozpisywać. 

Pamiętajcie!

KOMENTUJESZ=MOTYWUJESZ

Kocham was i ściskam mocno, mocno.

PaPa!