Rozdział LII~Mamy...córkę~

~*~

-To twoje dziecko idioto!
I nagle flesz uderzył w moje oczy. Zasłoniłam je dłonią.
-Panie Devries jakie dziecko? Kim jest ta kobieta? Co z panną Iwanow? I...- reporter zadawał coraz więcej pytań.
Spojrzała szklanymi oczami na Leo. Zaczął odpychać natrętnego faceta. Kiedy był kilka kroków od nas brunet złapał mnie za ramię i szepnął do uch.
-Charlie da ci mój adres. Spotkamy się jutro, dobrze?- spojrzał głęboko w oczy
Kolana się pode mną ugięły. Teraz zrozumiałam jakim jestem potworem i jak bardzo za nim tęskniłam. W gardle stanęła mi wielka. Nie byłam w stanie nic z siebie wykrztusić. Zapomniałam jak się oddycha. Potrząsnęłam lekko głową, a on odszedł. Wsiadł do swojego auta i odjechał. Dałam upust łzą i pobiegłam do szpitala. Zamknęła się w jednej z kabi w łazience i rozpłakałam na dobre. Tak dawno nie płakałam. Nie chciałam przy małej, ale teraz...
Ja ja mogłam go zostawić? Odebrać mu dziecko? Jakim trzeba być potworem? Nie zasługuję na Leo. Nie zasługuję na takie cudowne dziecko jakim jest Lily. Lily...
Potrząsnęłam głową i wyszłam z kabiny. Przemyłam twarz zimną wodą, poprawiłam makijaż i poszłam w kierunku sali córki. Nie mogłam przestać myśleć o tym skąd Leo wiedział? Charlie i Vivienne obiecali, że nic nie powiedzą. Moją rodzinę nie podejrzewam. Nie zrobili by mi tego. Miałam też jego numer w komu...LILY!
Weszłam do sali, a ona od razu schowała się pod kołdrę.
-Mamusiu nie krzycz, ja ci wszystko wyjaśnię.- pisnęła
-Kochanie wiesz, że ja nie krzyczę.- powiedziałam siadając na jej łóżku- A teraz wyjaśnienia poproszę.
-No bo ty zostawiłaś telefon, a wujek Charlie dał ci numer do L-Leo. I ja chciałam go poznać...Przepraszam mamo...- szepnęła
Serce mi pękło na ten widok. Ona mnie przeprasza za moje błędy. Zasługuję na tytuł najgorszej matki świata.
-Lily to ja przepraszam. Nie myślałam, że tak bardzo chcesz go poznać...
-Leo jest moim tatą, prawda?- przerwała mi
-Tak kochanie. Leondre jest twoim tatą.- tak bardzo bałam się wypowiedzieć tego zdania, ale równocześnie tak bardzo mi ulżyło. Jakby wielki głaz spadł mi z serca.
-A on o tym wie? Bo jak do mnie przyszedł to nie zdążył nic powiedzieć, bo ty przyszłaś..
-Kochanie ja z nim porozmawiam, a co będzie dalej, zobaczymy.
-Dobrze.- powiedziała z lekkim uśmiechem-Opowiesz mi coś o nim?
Uśmiechnął się lekko i zaczęłam mój dłuuuugi monolog. Opowiedziałam córce praktycznie wszystko co o nim wiedziałam. Wieczorem jak zawsze zaśpiewałam jej kołysankę, poszłam do domu gdzie po wieczornej rutynie poszłam spać. Przedtem dostałam tylko SMS'a od Charls'a.

Od: Charlie x
Leo mi wszystko powiedział. Mieszka przy Taber Street 28. Trzymaj się kochana. Ucałuj maleńką <3

Uśmiechnęłam się smutno i zakryłam kołdrą aż po czubek nosa. Tej nocy śnił mi się koszmar. Mianowicie Leo, który krzyczy, że mnie nienawidzi, że nie chce mnie znać, że jest wyrodną matką. Obudziłam się zlana potem. Oddychałam ciężko. Dojście do siebie zajęło mi jakieś 30 minut. Wzięłam prysznic, zrobiłam lekki makijaż i ubrałam się.

Zaplotłam włosy w kłosa i zeszłam na śniadanie. Przy stole siedział tylko tata. Mag zapewne wyszła już do szkoły.

-Cześć tatusiu- ucałowałam go w polik- Wpadniesz dzisiaj do Lily? Mam... ważną sprawę do załatwienia.- powiedziałam zbyt cicho

-A ta ''sprawa'' ma na imię Leo, prawda?- zapytał podnosząc lekko kącik ust

-Tak- powiedziałam zjadając wcześniej przygotowane tosty

-Nie martw się, aniołku. Wszystko będzie dobrze. Leondre to złoty chłopak.- pocałował mnie w głowę i poszedł do korytarza.- Pa Amber!

-Pa tato!

Po skończonym posiłku pozmywałam naczynia. No dobra Amber to teraz  idziesz do Leo. Spokojnie. Oddychaj. Wdech, wydech, wdech, wydech...

Jestem na miejscu.

Podniosłam pięść, żeby zapukać do drzwi. Żołądek wywinął mi koziołka, ale zapukałam. Przełknęłam głośno ślinę. Otworzyła mi platynowa tapeciara zbyt często odwiedzająca solarium. (czyt. Ashley).

-Ja do Leondre-  powiedziałam starając się, żeby mój głos był jak najbardziej naturalny

-O dżizaj kolejna fanka? - zapytała żując gumę.- Leondre jest moim...

-Ashley wpuść ją i najlepiej zniknij z mojego pola widzenia.- z głębi domu dobiegł jego głos

Tleniona Barbie wpuściła mnie nie chętnie i zaprowadziła do salonu, w którym siedział Leo.

-Ależ misiaku o co ci chodzi?- zaszczebiotała i chciała go pocałować, ale on odwrócił twarz.

-Ona o wszystkim wie. Nie musimy udawać.- powiedział obojętnie

"Plastika"~ fajne przezwisko?~ prychnęła tylko i poszła schodami na piętro. Brunet siedział przy brzegu kanapy. Ja usiadłam na sąsiadującej z kanapą fotelu. Obydwoje wpatrywaliśmy się w podłogę.

-Mamy...córkę?- szepnął podnosząc wzrok

Mogłam teraz dokładnie przyjrzeć jego twarz. Wyprzystojniał... bardzo wyprzystojniał. Jego zawsze radosne, czekoladowe oczka teraz były przepełnione żalem.

-Tak- szepnęłam z lekkim uśmiechem, który natychmiast znikł. A może on nie chce tego dziecka?

-Czy on wie, że ja...?

-Tak, wie. I-i bardzo chciałaby cie poznać.- powiedziałam nie śmiało

-Ja też bym chciał.- padło z jego ust.

_____________________
Heja Biedrąsie!
Pewnie przez wasze cudne główki przeszło: Dlaczego tak wcześnie. Otóż..."otóż"? Kto tak mówi?? Dobra, mniejsza. Ale tak, rozdziała wstawiłam wcześniej, bo 1. okazało się, że wcześniej wychodzę, 2. ogarnęłam jak "przerzucać" neta z telefonu na kompa i nie, nie pisałam na komórce, bo tego niecierpie :)) To chyba dobrze, że wstawiam wcześniej, nie? Oki do rzeczy. A w ogóle waszym zdaniem skończyłam w chamskim momencie? Moim nie. Oki doki to next w środę lub czwartek. Pożyjemy, zobaczymy.
Dobra będę się żegnać!
Kocham was!
Paśku!