Epilog...

~***~
Pewnie zastanawiacie się co stało się ze mną i Leo?  Mamy trójkę dzieci, dom z ogródkiem i psa, a Vivienne i Charlie czwórkę i kota...Nie no żartuje!
~***~
Jak na razie to stałam przed wielkim lustrem gdzie widziałam całą, swoją, wielką, białą suknię. Wszystko było dopracowane do ostatniego kwiatka. Moje długie loki opadały na ramiona, a grzywkę miałam spiętą białą kokardą. Denerwowałam się niemiłosiernie. Kolejny raz poprawiłam materiał sukni i zobaczyłam czy makijaż się nie rozmazał.
-Denerwujesz się?- zapytała blondynka
-Bardzo- wyznałam
-Spokojnie. W najgorszym wypadku Leo powie nie...
-Vivie! Nie pomagasz- jęknęłam
-Amber... Jeśli Leo nie chciał się z tobą żenić to nie klęknąłby przed tobą z pierścionkiem.- powiedziała przytulając mnie od tyłu
Ahh  pamiętam ten cudowny dzień..

~***~
Siedzieliśmy w salonie spędzając zwyczajne, niedzielne popołudnie w domu. Lily spała u Alex'a. Odkąd wyszła ze szpitala przychodzi do nas lub Lily do niego, Oni są tacy słodcy razem. Shippuje ich. Spojrzałam w kierunku Leo. Nerwowo stukał w podłokietnik kanapy i co chwila patrzył na zegarek.
-Czekasz na kogoś?- zapytałam, ale nie dostałam odpowiedzi- Leo? Leo!
Wzdrygnął się i spojrzał na mnie.
-Co?- zapytał nieprzytomnie
-Jesteś zdenerwowany. Coś się stało?- usiadłam obok niego zarzucają mu ręce na szyje
-Nie kochanie- przejechał nosem po mojej szyi- Idziemy na spacer?- zapytał kolejny raz patrząc w tarczę zegara
-Pewnie - posłałam mu uroczy uśmiech
Był środek lipca i pogada była piękna. Niebo było krystalicznie niebieskie. Nie było upalnie i wiał delikatny wiaterek. Leondre splótł nasze pace i powolnym krokiem ruszyliśmy w kierunku parku. Rozmawialiśmy na błahe tematy. Nagle podszedł do nas jakiś wysoki blondyn i wręczył mi róże. Uśmiechnął się i odszedł. Spojrzałam zdziwiona na mojego chłopaka. Wzruszył ramionami i wystawił dolną wargę. Po kilku minutach podszedł do nas średniego wzrostu szatyn i wręczył mi kilka róż. Zdziwiłam się kolejny raz, ale przyjęłam kwiaty.
-Leondre co tu się dzieje?- zapytałam pół godziny później kiedy postałam kwiaty po razy 14 dzisiejszego spaceru
Uśmiechnął się tylko w taki dziwny sposób.
-Chciałem zrobić to już dawno, ale po prostu się... bałem. Tak naprawdę nie wiem co ci powiedzieć także...- klęknął na kolanko i wyjął z kieszeni małe, czerwone pudełko o cholera- Amber Whilsh czy uczynisz mi ten zaszczyt i będziesz moją osobą towarzyszącą na naszym ślubie?- zapytał zdenerwowany i pełen nadziei
W moich oczach stanęły łzy.

~***~
Ale oczywiście, że powiedziałam TAK! Przecież gdybym powiedziała wtedy nie, nie stałabym teraz w sukni ślubnej.

-Mamu...- do pokoju weszła Lily i zmierzyła mnie wzrokiem- Mamusiu wyglądasz jak księżniczka!- krzyknęła i przytulił mnie mocno.
-Dziękuję kochanie, ale ty też wyglądasz ślicznie. -pocałowałam ją w główkę
Miała na sobie prostą sukienkę z kremowym paskiem w talii i na końcu.
-Już czas kochana- oznajmiła Vivie wchodząc do pokoju.- Lily co ty tu robisz? Leć po obrączki do wujka Chalesa! Już! Pędem, pędem...- poganiała ją, a mała wybiegła
-Denerwuję się...- powiedziała na przemian zdejmując i zakładając pierścionek zaręczynowy.
-Masz zamiar mu teraz powiedzieć?
-Tak. Na weselu, a ty? Powiesz Charliemu dziś?
Tak. To może powiemy w tym samym momencie?
-Dobrze- posłałam jej delikatny uśmiech
-Córeczko mogę w końcu odprowadzić cię do ołtarza, bo pan młody zaraz na zawał padnie- zaśmiał się mój tata wchodząc do pomieszczenia
Przyjaciółka posłała mi pokszepujący uśmiech i wyszłam z ojcem. Denerwowałam się niemiłosiernie, a serce waliło.
-Córeczko twoje serce słyszę stojąc obok ciebie. Uspokój się- zaśmiał się tata
Łatwo mu mówić. To ja wychodzę za mąż! Kilka minut i mikro zawałów później byłam już z ojcem na czerwonym dywanie prowadzącym na ołtarz. Muzyk zaczęła grać marsz Mendelsona na organach. W moich oczach były łzy kiedy zobaczyłam Leondre w czarnym garniturze. Z mojej twarzy nie schodził uśmiech. Przede mną szła Lily i Alex. Mała niosła bukiet, a mały białą poduszkę ze złotymi obrączkami. Przy ołtarza oprócz Leosia i księdza stali Joey i Charlie oraz Vivienne i Matilda jako drużba. Szliśmy naaaaaprawdę wolno, a moje serce wyrywało się z piersi. Kiedy stanęłam obok Leo łza spłynęła po moim poliku. Chwała Bogu, że mam wodoodporną maskarę! Ceremonia była przepiękna, a podczas mojej przysięgi małżeńskiej całkowicie się rozkleiłam. Kiedy Leo powiedział w końcu TAK nie czekałam aż ksiądz powie; A teraz możesz pocałować pannę młodą. Tylko od razu wpiłam się w wargi mojego męża. O MÓJ BOŻE JAK TO CUDOWNIE BRZMI!!! Wszyscy zaczęli wiwatować, a my wybiegliśmy z kościoła prosto w konfetti z białych płatków róż.


~***~
-To co? Kiedy mówimy?- zapytała szeptem Vivienne
-To może teraz? Boże jak ja się cały dzień denerwuję- westchnęłam
Podeszłyśmy do Leo.
-Leo?
-Tak kochanie?- posłał mi uroczy uśmiech
-Bo...My... Chciałybyśmy wam coś powiedzieć, ale gdzie Charlie?- zapytałyśmy jednocześnie
Leo uśmiechnął się podejrzanie. Co ty Devries kombinujesz?
Nagle wszystkie światła zgasły. Leondre popchnął lekko Vi i ta wyszła na środek parkietu. Była kompletna cisza, którą przerwał tupot nóżek. Alex wbiegł na środek obok blondynki  wręczył jej ciemno-różowe róże
-Alex co tu się...?
-Uznałem- przerwał jej Charlie wchodzący na salę z bukietem ciemno-różowych- róż ,że ślub naszych przyjaciół to najlepsze miejsce. Także... Czy uczynisz mi... znaczy nam- spojrzał z uśmiechem na Alexa- ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?
-TAK!- krzyknęła, a wszyscy zaczęli wiwatować
Położyłam głowę na ramieniu Leo i przyglądałam się narzeczonym.
-Leoś?
-Tak skarbie?
-Zaplanowaliście to sobie?- zaśmiałam się
-Oczywiście.
-My też mamy dla was niespodziankę- powiedziałam splatając palce za jego karkiem
-Właśnie poślubiłem najpiękniejszą istotkę we wszechświecie. Chyba nie mogę być bardziej szczęśliwy...
-Podejmuję się wyzwania- pocałowałam go szybko i poszłam w kierunku Vivie- Chodź. Czas na naszą niespodziankę.- kiwnęła głową i wyszłyśmy na scenę gdzie chwyciłam mikrofon i zwróciłam na nas uwagę gości
-Uwaga... Chciałybyśmy coś ogłosić. Informacja numer 1! Vivienne jest w ciąży!- i zaczęły się oklaski wiwaty, a Charles zakrztusił się drinkiem- A teraz informacja numer 2! Ja też jestem w ciąży!
Tym razem Leo zakrztusił się drinkiem.
-Serio?!- krzyknęli jednocześnie
Pokiwałyśmy z uśmiechem głowami. Podbiegli do nas. Blondyn pocałował blondynkę, a Leo podniósł mnie okręcając kilka razy i krzyknął;
-Kolejka dla wszystkich! Będę ojcem! Znowu!


~***~
I tak oto zakończyła się historia moja, Leo, Charlesa i Vivienne. Co do losów po weselu to Charlie i Vi się pobrali, a ja i blondi urodziłyśmy. W dodatku tego samego dnia. 25 maja. Ona dziewczynką o imieniu Leila, a ja chłopca o imieniu Nate. I teraz jesteśmy szczęśliwi. Kariera Bars and Melody brnie do przodu. Dziękuję, że mogłam wam ją opowiedzieć. Teraz mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że szczęśliwe zakończenia są nie tylko w bajkach.


KONIEC

________________________
Nie wierze.
Patrze na to słowo 10 minut i nie wierze, że to koniec. Nie będzie już wypisywania; Kiedy next? O której next?
Nie wierze, że to skończyłam. O dziwo nie chce płakać czy coś. Bo przecież wszystko dobrze się skończyło. Morał tej historii? Morał jest taki: W waszym życiu będą zloty i upadki. Będą momenty załamania ALE nie poddajcie się! Walczcie o siebie, o swoje racje, o swoje marzenia! Bo szczęśliwe zakończenia istnieją. Chciałabym wam jeszcze powiedzieć: proszę, dziękuję, przepraszam.
Proszę
Nie paczcie na innych. Bądźcie sbą, bo jesteście najlepsi na świecie. To ty spądzisz ze sobą resztę życia, więc wykorzystaj je! Bądźcie szczęśliwi. Wiem, że nie zawsze jest kolorowo, ale nie patrz na negatywy. Szukaj pozytywów. Pamiętaj. Kocham cię całym serduszkiem i zawsze będę przy tobie.
Dziękuję
Osobą, które były ze mną od początku. Osobą, które mnie wspierały w tym co robię. Na poszczególne podziękowania przyjdzie czas za chwilę.
Przepraszam
Za każdy błąd ortograficzny czy interpunkcyjny. Za każde opóźnienie rozdziału, za nudną fabułę, za kiepską historię, za banalne zakończenie. Nie jestem ideałem. Nikt nie jest.
Teraz podziękowania:
Julciu- słoneczko wiem, że tak jak ja jesteś chora więc dużo zdrówka :) Kochanie brak mi słó, żeby wyrazić jaka jestem ci wdzięczna. To wszystko dzięki tobie! To powiedziałaś, żebym założyła bloga. Tłumaczyłaś wszystko. W jednym zdaniu- Dziękuję, że mam zaszczyt bycia twoją najlepszą przyjaciółką.
Paulinka- To głupie, ale dziękuję, że do mnie napisałaś. Nasza konwersacja jest tak długa, że nie pamiętam z czym do mnie napisałaś. Nie wierzyłam, że z osobą, która mieszka setki kilometrów ode mnie mogę nawiązać taką więź! Jesteś moją najlepszą internetową przyjaciółką. Dziękuję ci za to. I za to, że mnie wspierasz. Czekam na dzień, w którym się zobaczymy i będę mogła powiedzieć ci to w twarz.
Moja ukochana klaso- wspieraliście mnie. Dawaliście wenę kiedy jej nie miałam. Snuliście własne teorię o losie bohaterów, a ja śmiałam się z was dokładnie wiedząc co napiszę. Jesteście najlepszą klasą na świecie.
Obserwatorzy- Jest was dokładnie 30. Dziękuję: ania amelia, Paulina Gruca, Ala Medżik, Madzia Blogg, Agata Jurgiel, Hania Bogusławska, wiktoria niechoj, Zosia Głuska, Pa Ti, Asia Rojkowska, Kamila N, Paulina Grąbczewska, Blondyna a, Victoria Pratnicka, Ira B, Asia Ari, Naty Ramsey, Werka Blogg, Hope Full, Little unicorm, Wika&Zuzka Blog, Paulina Grąbczewska, Tyśka .elo i Kinga Góra!
I na koniec...
Dziękuję Leondre Devries'owi i Charlie'mu Lenehan'owi za stworzenia Bars and Melod! Dziękuję za wszystko. Kocham cię my British King! 
Dziękuję Amber Whilsh i Vivienne Cheanse! Że mogłam was stworzyć i się z wami utożsamiać. Dziękuję...
Dziękuję każdej osobie, która zostawiła choć jeden komentarz. 
To chyba najdłuższa notka w moim życiu. Dziękuję wam wszystkim jeszcze raz. Dziękuję za 30 obserwatorów, za 1386 komentarzy, za 217 452 wyświetlenia [13.04.2016. godz. 16.49] 
Mam do was prośbę. Każda osoba, która przeczytała tą historię niech napiszę cokolwiek. Na każdy kom odpiszę, obiecuję. To może być zwykłe ':)'.
Tak więc ostatni raz. Dziękuję, przepraszam i kocham was za wszystko!
Do zobaczenia w następnym blogu!
Wasza Natalia...