Rozdział XLVIII

Notka pod spodem! BARDZO BARDZO WAŻNA!!!

Vivienne

 Ona zdecydowanie za długo siedzi w tej łazience. Niepokoje się. Bardziej niż bardzo.

-Amber?- zapukałam cicho do łazienki- Wszystko w porządku?

Nie odpowiedziała. Matko co jej jest?! A co jeśli uderzyła głową o kant umywalki i zemdlała? Albo zasłabła. Zaczęłam walić pięścią w drzwi. Całe szczęście, że jesteśmy same w domu. Pan Morgan, James i Mag pojechali na zakupy.

-Amber do jasnej cholery otwieraj te drzwi! Inaczej je wyważę!!

Czekałam 3 sekundy. Usłyszałem charakterystyczny szelest otwieranego zamka. Otworzyła mi cała zapłakana. 

-Am...

Wybuchnęła płaczem i uciekła do swojego pokoju. Pobiegłam za nią. Rzuciła się na łóżko i wtuliła zapłakaną twarz w poduszkę. Serce pękało mi na ten widok. Nadal nie wiem co się dzieje. 

-Amber...- przytuliłam ją mocno i głaskałam ją po głowie i plecach

-Vi- Vivie- podciągnęła nosem i podała mi niewielki, białe, podłużne pudełko. 

2 kreski.

-A-Amber...ty..Leo..- wybuchnęła jeszcze większym płaczem- Misiu nie płacz. Wszystko się ułoży. Nie płacz, proszę. Idź do łazienki, umyj buzie i przyjdź do kuchni. Zobaczysz, jakoś to będzie...- posłałam jej słaby uśmiech. Próbowała odwzajemnić gest, ale wyszedł jej raczej grymas.

Zeszłam na dół do kuchni i zaparzyłam nam herbaty. Brunetka dołączyła do mnie po jakiś 10 minutach. Usiadła na blacie.

-Co teraz?- zapytałam patrzącą pustym wzrokiem dziewczynę

-Nie wiem...-westchnęła

-Powiesz Leo?

-Myślałam nad tym. Powinna mu powiedzieć, ale co to da? Pochłonęła ich kariera. Leo nie ma już dla mnie czasu. A poza tym ja nie chce sensacji. Nie chce reporterów, dziennikarzy, rozgłosu na całą Brytanię...

-Ty chyba nie chcesz usunąć?! - dobra, jestem w stanie zrozumieć jej sytuację i położenie,ale nie może posunąć się do aborcji! To zwykłe morderstwo!
-Nie!- zaprzeczyła szybko- Nie chciałam zostać matką w wieku 16 lat, ale nie posunęłabym się do aborcji!
-To dobrze, ale co będzie za parę miesięcy? Nie ukryjesz brzucha...
-Wyjadę.- powiedziała spokojnie
-Co?!- wrzasnęłam- Nie! Nie możesz! A Leondre?! A Ja?! Charlie?! Twój tata, James i Mag?!
-Nie krzycz na mnie!- wrzasnęła wyraźnie wściekła, spojrzała na mnie hardo i wybuchła płaczem- Myślisz, że to dla mnie łatwe?! Nie chce wyjechać!
-I tak po prostu znikniesz z jego życia? Amber on cie kocha, ty go też!
-Podjęłam decyzję. Wrócę do mamy. Do Londynu.
-On się załamie...- próbowałam ją przekonać, żeby nie wyjeżdżała
-Nie utrudniaj mi tego.- jęknęła i schowała twarz w dłonie
-Amber... Nie ważne jaką decyzję podejmiesz i co zrobisz. Zawsze będę przy tobie- przytuliłam brunetkę
-Dzięki Vivie- wtuliła się we mnie mocniej
Zaczął wibrować jej telefon. Spojrzała z przerażeniem na ekran.
-To Leo. Odbierz, błagam- rzuciła mi telefon
Kliknęłam zieloną słuchawkę.
-Hej Leo- powiedziała trochę zbyt nerwowo
-Vivie? Gdzie Amber? Coś się stało? Masz jakiś dziwny głos.- zaniepokoił się
-Nie, nie- powiedziałam patrząc na zdenerwowaną brunetkę- Wszystko w porządku. Amber jest w... łazience. Oddzwoni do ciebie, ok?
-Ok-usłyszałam i rozłączyłam się szybko
-Uff...- odetchnęłyśmy z ulgą- Dobra. Ogarnij się. Za 5 minut do niego dzwonisz i rozmawiasz z nim jak zwykle, oki?
-Tak- powiedziała nieobecna i zmierzwiła włosy- Oddaj mi telefon- podałam jej komórkę, a ona wybrała numer chłopaka- Hej Leoś- powiedziała spokojnie
-...
-Ja też tęsknie.
-...
-Wiem. Ja ciebie też. Paśku.- rozłączyła się i położyła telefon na blacie. Westchnęła głośno i schowała twarz w dłonie.
-Wszystko w porządku?- zapytałam
-Tak, tak- odpowiedziała i zeszła z blatu- Zadzwonię do mamy.- powiedziała i poszła do salonu. Dopiłam herbatę do końca i włożyłam oba kubki do zmywarki. Dołączyłam do przyjaciółki w salonie. Akurat skończyła rozmawiać.
-Oki, moja mam wie, że wracam do Londynu. Wyjeżdżam jutro.
-Już jutro?- zdziwiłam się. Brunetka podeszła do mnie i przytuliła.
-Vivienne wiem, że proszę o wiele, ale...
-Ej, spokojnie- uśmiechnęłam się- Ja zawsze ci pomogę.
-Wiem... Vivka... ja zmienię numer, usunę wszystkie social media i po prostu stracę z wami kontakt. Jak już wszystko się ułoży to napiszę ci list, ok? Tylko pozwól mi się odezwać jako pierwszej.- uśmiechnęła się blado
-Ok. Zgadzam się.- powiedziała lekko przygaszona- Będę tęsknić
-Ja też. Opiekuj się chłopakami.-po jej policzku spłynęła łza
Rozpłakałyśmy się na dobre. Uspokoiłyśmy się po jakiś 15 minutach i poszłyśmy do jej pokoju. Pomogłam jej się spakować.
-Nie biorę wszystkiego. - stwierdziła zapinając walizkę
-Dobra, a skoro to jest twój ostatni dzień w Walii to trzeba go wykorzystać.- uśmiechnęłam się łobuzersko
-Tak. Masz rację. -odwzajemniła gest- Ubieramy się w piżamy, siedzimy cały dzień w domu, oglądamy filmy, żremy lody i, i, i będzie fun, no- zaśmiała się.
I tak nam zleciał cały dzień. Siedziałyśmy w domu wspominałyśmy, rozmawiałyśmy. Kiedy pan Morgan, James i Maggie wrócili Am powiedziała, że wraca do Londynu. Jej wymówką było tęsknienie za miastem, ludźmi i mamą. Chciałam ją przekonać, aby powiedziała prawdę, ale ona uznała, że tak będzie lepiej. Cała Amber. To co ma wyjść na dobre zazwyczaj kończy się tragicznie...
Ale i tak ją kocham. Nie chce, żeby wyjeżdżała. Mam nadzieję, że ten list napiszę do mnie szybko.
Następnego dnia przyszłam się z nią pożegnać. Obie miałyśmy łzy w oczach.
-Amber obiecaj mi, że wrócisz.- szepnęłam tuląc ją.
-Nie mogę ci tego obiecać.- powiedziała ze łzami
Wsiadła do auta i przycisnęła dłoń do szyby. Zrobiłam to samo. Odjechała...

Leondre
Nareszcie wracamy! Tak się stęskniłem za moją księżniczką. Bardzo się o nią martwiłem, bo nie odbierała telefonu. Usunęła też wszystkie media społecznościowe. Dziwne... Patrzałem zmieszany w telefon.
-Stary, wszystko w porządku?- zapytał mnie przyjaciel
-Nie mogę skontaktować się z Amber. Nie odbiera telefonu i usunęła wszystkie social media.- westchnąłem- Kurde, a jak coś się stało?
-Spokojnie. Zaraz będziemy w Port Talbot i do niej pójdziesz.- uśmiechnął się
Odwzajemniłem gest. Kilka minut później byliśmy pod domem brunetki. Zapukaliśmy. Otworzyłam nam Vivie.
-Hej ko...- zaczął Charlie, ale nie skończył, bo blondynka wpiła się w jego usta
Zaśmiałem się, a dziewczyna jak poparzona odskoczyła od blondaska.
-Leo...- powiedziała takim dziwnym głosem; jakby miała się rozpłakać
-Też tęskniłem, ale gdzie Ambi?- zapytałem ucieszony na myśl o mojej księżniczce
Ona podeszła i przytuliła mnie mocno. Nic nie rozumiem.
-Vivienne co się dzieje? Gdzie jest Amber?- zapytałem zdenerwowany
Wciągnęła za szybko powietrze.
-Wyjechała.- powiedziała na wydechu
-Kiedy wróci?
-Leo...- powiedziała ze złami w oczach- Leo ona nie wróci...
Nie...
NIEEEEEEEEEE!!!!
-KŁAMIESZ! ONA BY MNIE NIE ZOSTAWIŁA!- nie wiedziałem, że płaczę dopóki nie poczułem smaku słonych łez
Nie zwracałem już uwagi na przyjaciół, pobiegłem przed siebie. W tamtej chwili miałem ochotę rzucić się z mostu. Muszę ją znaleźć. Przysięgam na wszystko co mam, że ją odnajdę...

_________________________
Cześć aniołki! Na początku chciałabym wyjaśnić pewne nieporozumienie. Kto wam do tych pięknych główek nawkładał takich bzdur? JA NIGDY (!) NEVER, EVER NIE USUNĘ BLOGA!!! Powiem wam, że czytają wasze komentarze łzy leciały po moich policzkach. Kocham was bardzo! Nie mam zamiaru porzucić ani usunąć bloga. To jest najlepsza rzecz jaką mam. Miałam wam to powiedzieć w epilogu, ale... Będzie 2 część!!! Jej <3 Epilog pojawi się we wtorek, a co do 2 części (czy tam sezonu.., nazywajcie to sobie jak chcecie) to pierwsze rozdziały pojawią się.... nie mam bladego pojęcia, ale dość szybko. Tak pod koniec lutego albo na początku marca. Dobrze, mam nadzieję, że wszystko sobie wyjaśniliśmy. Na razie, pa i cześć!