Rozdział XXXVII

Dla Julki Warszawskiej i osóbek z jej klasy <3

Wyszłam z blondynem prawie na środek boiska. Złapał mnie za rękę i zapytał:
-Amber Whilsh czy zostaniesz moją dziewczyną?
-Tak- szepcze

Uśmiechnął się złowieszczo i pocałował mnie w policzek zahaczając o kącik ust. Miałam ochotę na spoliczkowanie tego blond frajera. Czułam obrzydzenie do samej siebie. Złapał mnie za rękę i wróciliśmy do Vivienne. Kątem oka dostrzegłam, że Leo wybiegł z boiska i szkoły. Chciało mi się strasznie płakać.
-Masz co chciałeś- warknęłam wyrywając rękę- Możesz już dać mi spokój?
Zaśmiał się złowieszczo i chwycił mój podbródek. Bolało.
-To nie jest koniec. Została jeszcze jedna sprawa i będziesz moją dziewczyną aż Emi nie załatwi ją do końca, zrozumiałaś kochanie- ostatnie słowo wycedził przez zęby
-Tak zrozumiałam- zabrał gwałtownie rękę i gdyby nie stojąca za mną Vi, która mnie złapała to bym się przewróciła.
Toby popatrzył na mnie jak na coś wstrętnego i odszedł.
-Ale pala...- przerwało jej kłośny krzyk Toby'ego
Nie wierzę własnym oczom. Toby wyjący z bólu i z zakrwawionym nosem, a nad nim mój wściekły brat. O boże! Przecież James nie wie, że zerwałam z Leo!
-James!- pobiegłam do brata
-Dlaczego ja się muszę od kumpla dowiadywać, że zgodziłaś się na chodzenie z tym dupkiem?! Przecież to przez niego się cięłaś! To przez niego wyjechałaś z Londynu! A co z Leo?!
- Nie krzycz na mnie! Zerwałam z Leo!- wrzasnęłam i po prostu uciekłam
Biegłam płacząc, a obraz rozmazywał mi się. Nogi zaniosły mnie do parku. Chodziłam po tym parku z Leo. Usiadłam na ławce i rozpłakałam się. Nienawidzę ich wszystkich! Chce zniknąć! Zniknąć z Leosiem...

Leondre
Nie....
To nie jest prawda.
On trzyma ją za rękę.
Tylko ja to mogę!
On całuję ją w policzek.
Tylko ja tak mogę!
-Ty szujo!!- krzyczałem w myślach.
I wtedy...
-Tak- padło z jej ust
Ziemia zsunęła mi się z pod nóg. Światopogląd runął. MOJA Amber stała się dziewczyną mojego (i jej) największego wroga?! To jakiś koszmar. Leo obudź się! Uciekłem. Musiałem być jak najdalej od wszystkiego. Ten park. Chodziliśmy często po nim z... z nią. Minęło 9 dni. 9 dni bez niej. Ona jest jak narkotyk, a ja jestem na odwyku. Chcę ja przytulić, pocałować, poczuć jej zapach, dotyk. obecność. Tęsknie. Jedyne co ni zostało to SMS'y, na które nigdy nie odpisywała. Pisałem jej, że ją kocham, żeby spała dobrze i zapewniałem ją ,że jest moją księżniczką. Nadal nie wiem dlaczego mnie zostawiła. Charlie zapewniał mnie, że nic nie wie, a Vivie milczy jak zaklęta. Postanowiłem napisać do... nie wiem czy mogę ją tak nazywać, ale... do mojej księżniczki.

Do Ambixx

Przyznam Ci się do czegoś, dobrze? Obiecuję, że nie zajmę Ci zbyt dużo czasu. To tylko chwilka, kilka marnych słów, których chcę z siebie wyrzucić. Tęsknię za tobą. Nie wyobrażalnie mocno. Nie umiem sobie poradzić z tym uczuciem. Chciałbym Cię mieć przy sobie. Wtulać się w twoje ramiona, bo to właśnie w nich czuję, że nie ma zła na świecie. I właśnie teraz, w tym momencie najbardziej ich brakuje. Właśnie teraz kiedy czuję się smutny, przerażony i niewyobrażalnie samotny. I właśnie Ciebie mi brakuje. Twoich ramion i bicia serca. Tylko tego.

xxx

Kocham cie księżniczko 

Vivienne

Bardzo dobrze, że James skopał mu tyłek! Nie biegłam za Am. Ona sama musi ponieść konsekwencję swoich wyborów. Może zrozumie, że postąpiła źle. Ja na jej miejscu poszłabym na policję, albo do James'a albo Charliego no ale nie zgadzałabym się na chore plany Emily! Mam nadzieje, że ich problemy rozwiążą się szybko. Tym czasem ja mam swoje. Nadal nic nie wymyśliliśmy z tą uczelnią. A ja muszą dać odpowiedź do końca tygodnia. Ale co będzie jak nie znajdziemy żadnego wyjścia! Praga czy Moskwa? Masakra...

Wróciłam do szkoły i jakoś przeżyłam ten dzień. Po lekcjach czekał na mnie Charlie. Wyjątkowo szczęśliwy.

-Hej co ty taki uśmiechnięty?- zapytałam całując go w policzek

-Bo załatwiłem nasz maleńki problemik- pocałował mnie czule

-Naprawdę?!- pisnęłam, a blondyn pokiwał z uśmiechem głową i pokazał swoje cudne dołeczki- Jesteś cudowny!- wbiłam się w jego usta co z radością odwzajemnił pogłębiając pocałunek

Oderwaliśmy się od siebie i spletliśmy swoje dłonie udając się w stronę parku.

-Ale jak ty to zrobiłeś?- spytałam po chwili

-Przeczytałem, że uczelnia na główną siedzibę w Londynie i umówiłem nas na spotkanie z dyrektorem. Przedstawiłem mu sytuację i powiedział,że postara się pomóc.

-Charlie... to ,że się postara niczego nie zmienia. A co jeśli...

-Ej!-przerwał mi stanął na przeciw -Nie myślaj mi tutaj w ten taki sposób- powiedział z krzywą mordką, a ja wybuchnęłam śmiechem- No! Bo ja cię wolę uśmiechniętą- opowiedział słodko za co dostał ode mnie buziaka.

-A kiedy mamy to spotkanie?

-Jutro. Przyjadę po ciebie koło 10, a spotkanie mamy na 16. Na luzie dojdziemy. I może pozwiedzamy okolicę, hmm?

-Z tobą zawsze- pocałowałam go w policzek

Charls odprowadził mnie do domu gdzie radośnie powitała mnie Melodyjka, z którą wyszłam na spacerek, a potem cały dzień siedziałam pod ciepłym kocykiem z herbatką w ręku. Narysowałam sobie coś tam. Przyszykowałam sobie ciuchy na jutro i zasnęłam myśląc o niebieskich oczkach pewnego blondyna.

___________________

Tak wie, że krótki, ale były 2 w tygodniu.

Nie marudzić prosze XD

Koszam was...

Dobranoc i kolorowych snów! :*