Rozdział LX ~To Devries. My się nie poddajemy...~

Dla Paulinki! Nie strasz mnie tak więcej! Kocham cię głupku <3

~***~

-Operują- wyszlochała

-Mała nie płacz.- usiadłem na krześle obok i przytuliłem ja mocno usadawiając ją sobie na kolanach
-Boje się o nią.
-Ja też...- przyznałem całując ją na czoło
-Co z Emily?- zapytała podciągając nosem
-Zatrzymali ją. Pewnie będą nas wzywali to zeznań.- powiedziałem głaszcząc ją po ramieniu; zaczęła się trząść
Posadziłem ją na krześle obok i zdjąłem bluzę, którą zarzuciłem na jej ramiona. Przyjęła ją z wdzięcznością. Ubrała się szybko i znów we mnie wtuliła. Uśmiechnąłem się pod nosem i znów usadowiłam ją sobie na kolanach. Siedzieliśmy tak z 20 minut kiedy na oddział wparowali Vivie i Charles. Szybko odskoczyliśmy od siebie. Na szczęście nas nie zauważyli. Już ja wiem co by było...pytania i mnóstwo teorii. Ale mimo wszystko kocham Chales'a jak brata, a Vivkę jak siostrę. Pomogli mi kiedy załamałem się po wyjeździe mojej księżniczki. I byli ze mną... no zawsze. Najlepsi przyjaciele pod słońcem.
-Co z małą?- zapytała blondynka
-Nie wiemy.- odpowiedziałem
-Ale kto ją porwał?- powiedział blondyn
-Nasza ulubiona faneczka - Emily
-CO!?- krzyknęli jednocześnie
-Policja już ją zatrzymała.- westchnąłem
Opowiedziałem im całą historię. Siedzieli z szeroko otwartymi oczami i buziami. Kiedy skończyłem z sali biegiem wyszła pielęgniarka. Amber zerwała się z krzesła.
-Co z moją córką?- powiedziała wystraszona
-Nie teraz- rzuciłam szybko i odeszła
Stała na środku korytarza. Załamana. Na jej widok serce mi się krajało.
-Chodź mała- blondynka pociągnęła brunetkę za rękę i odeszły w kierunku toalety
Przyjaciel usiadł obok mnie.
-Leo... Ja wiem, że słyszysz to ciągle, ale wszystko będzie dobrze. To mały Devries. Wy się nie poddajecie.- posłał mi lekki uśmiech, który odwzajemniłem
Charles zawsze wie jak podnieść mnie na duchu.
-Dzięki stary. A w ogóle to gdzie zgubiliście małego?
-U mojej mamy.
-Ohh... Właśnie. Jako dobry synek mógłbym powiedzieć mamie, że mam córkę...- podrapałem się po karku
Jak ja mogłem zapomnieć powiedzieć mamie i siostrze o Lily. Tera to ja będę miał przesłuchanie. No cóż. Po jakiś 15 minutach wróciły dziewczyny. Am już nie płakała, ale jej oczy nadal były smutne. Usiadła obok mnie, a ja objąłem ją ramieniem. Przymknęła oczy.

~***~

4 godziny później

No do cholery jasnej ile można czekać! Zacząłem obgryzać paznokcie z nerwów. Czekamy 4 godziny i przez te 4 godziny absolutnie nikt nie udzielił nam informacji o małej. Wewnętrznie miałem ochotę wybuchnąć, ale zewnętrznie byłem wykończony. Tuliłem Amber i siedziałem na tym niewygodnym krześle gapiąc się w sufit. Blondas pojechały jakąś godzinę temu, bo Alex zaczął za nimi płakać. 

-Leo, która jest godzina?- zapytała brunetka wstając

-16:49- westchnąłem.

Zaczęła chodzić w tę i z powrotem.

-Operują ją ponad 4 godziny. Co jest...

-Spokojnie. To przeszczep. To normalne, że trwa długo...

-Wiem- westchnęła

Nagle usłyszeliśmy trzask. Drzwi się otworzyły i wyszedł z nich lekarz. Zerwałem się z miejsca.

-Co z nią?- zapytaliśmy jednocześnie.

-Były komplikacje. Jej stan jest poważny, ale stabilny. Jest w śpiączce i będzie w niej najbliższe dni... Ale muszą mieć państwo świadomość, że serce może się nie przyjąć i Lily może...tego nie przeżyć.- powiedział patrząc na mnie

-Możemy ją zobaczyć?

-Tak, ale pojedynczo.

-Dziękujemy. -powiedziałem tylko, a facet odszedł- Amber...

-Leo, a co jeśli...- zaczęła płakać, a ja przytuliłem ją szybko

-Nawet tak nie myśl. To Devries. My się nie poddajemy...- szepnąłem jej do ucha- Chodźmy do naszej księżniczki- pocałowałem ją w czoło

Kilka minut później staliśmy pod odpowiednią salą.

-Mogę ja wejść pierwsza?- zapytała

-Jasne- odpowiedziałem

Ubrała niebieską, szpitalną narzutę i weszła do sali.

Podeszła do łóżeczka małej i usiadła na krześle obok. Złapała ją za rączkę i szepnęła coś na ucho. Oparłem głowę  szybę i nareszcie dałem upust łzą. Podtrzymywałem Ambi na duchu, ale sam sobie nie radzę. Tak na prawdę potwornie boję się o Lily. Nie mogę jej stracić. Nie ją. I nie Amber.

~***~

Amber

Podeszłam do łóżeczka mojej małej królewny. Była taka krucha, blada. Podpięta do mnóstwa rurek i maszyn. Usiadłam na krześle stojącym obok. Złapałem delikatnie jej maleńkie paluszki.

-Kochanie...Przepraszam za wszystko. Ale teraz wszystko się ułoży. Tylko się obudź. Dla mnie. Dla taty. - wytarłam łzy, które spływały po moich policzkach i spojrzałam w stronę Leondre

Miał spuszczoną głowę i płakał. On też się bał. Wstałam i podeszłam do bruneta po cichu. Podniosłam jego podbródek, żeby na mnie spojrzał. Szybko przetarł policzki i uśmiechnął się smutno. Patrzyłam na jego usta. Pamiętam każdy nasz pocałunek. Pierwszy... na lekcji matematyki podczas sprawdzianu... I ostatni przed jego wyjazdem i rozkręceniem się kariery. Przez te cholerne 6 lat brakowało mi jego pocałunków. Jego przytulania. Jego słów. Jego miłości. A teraz mam go przy sobie. I bezczelnie gapie się na jego usta, ale... No właśnie- ale. Ale ja za bardzo go zraniłam. Nie mogłabym być z nim kolejny raz. Wyrzuty sumienia będą ze mną do końca życia.

Nawet nie zauważyłam kiedy stykaliśmy się czołami.

-Idź do niej.- szepnęłam

Spojrzał mi w oczy. Tęskniłam za jego ciepłym spojrzeniem. Nałożył szpitalną narzutę i wszedł do małej. Drzwi były otwarte, więc mogłam na nich patrzeć i ich słyszeć. Leo usiadł na tym samym krzesełku co ja wcześniej.

-Hej aniołku- powiedział łapiąc jej rączkę, na której złożył delikatny pocałunek- Jestem tu. Zawsze będę. Przepraszam za te głupoty, które mówiłem przy Emily. Kłamałem kochanie. Nie mogłem pozwolić, żeby coś ci się stało. Kocham cię maluchu. Otwórz te swoje śliczne oczka.- szepnął w jej włosy. 

Siedzieliśmy u niej jeszcze godzinę. Na zmianę, ale oboje byliśmy bardzo zmęczeni. Brunet odwiózł mnie do domu i sam pojechał do siebie.

_____________________________________

Hejka kochani!

Przepraszam, że tak późno, ale miałam maleńkie załamanie( pozdrawiam i kocham Paulinkę :) ) 

No ii wszystko pięknie... Taa wcale nie. Ale za to końcówka nie chamska, a miała być. Z góry przepraszam tych, których informuje o rozdziałach, ale idę spać. Notka też krótka. W razie czego dopiszę coś rano! Dobranoc bąble!