Czy na pewno Rozdział LXII ??

USUWAM BLOGA.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
PHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHHAH!!
Śmieszne? 
Udanego Prima Aprilis :)))

Dedyk dla maskoteki.pl i  twojego kochliwego kolegi xD oraz przyjaciółek Martyny i Dominiki  <3
I wszystkich animków! <3

~***~

Oddychałam miarowo jakbym spała. Prawie zasnęłam kiedy usłyszałam jego szept.
-Kocham cię Amber
Co o powiedział?! On mnie kocha!? Ale...NIE! Na pewno się przesłyszałam. On nie może mnie kochać! Ja go zraniłam i pewnie zrobię to jeszcze nie raz. Nie chce, żeby przez to przechodził. Nie chce przez to przechodzić. Miałam ochotę poderwać się z łóżka i spojrzeć w jego oczy, ale zamiast tego zasnęłam. Następnego dnia wstałam jako pierwsza. Poszłam do łazienki gdzie wykonałam wszystkie poranne czynności i ubrałam się.

Kiedy wróciłam do sypialni Leo on już nie spał. Siedział na łóżku po turecku i tarł pięścią oczy.
-Dzień dobry- ziewnął, a co zaśmiałam się
-Dzień dobry śpiąca królewno- zaśmiałam się głośniej
-Jedyną królewną w tym pomieszczeniu jesteś ty- powiedział podchodząc do mnie i łapiąc mnie w talii. Stykaliśmy się czołami.
-Pojedziemy do Lily?- zapytałam patrząc na jego usta
Tak bardzo chce go pocałować, tak bardzo chce go  pocałować, tak bardzo chce z nim być. 
-Tak, ale najpierw śniadanie.- zadecydował całują mnie w czoło
Posłała mu nieśmiały uśmiech, a on złapał mnie z rękę i poprowadził do kuchni. Zjedliśmy tosty i pojechaliśmy do szpitala. Malutka nadal spała.Złapałam jej drobną rączkę i westchnęłam głośno. Leondre stał za krzesłem trzymając dłonie na moich ramionach. Kolejny raz pogrążyliśmy się w rozmowie. Naszą konwersacje przerwał dziecięcy śmiech, a do sali wbiegł Alex (?).
-Mały co ty tu...
-Cześć Lily-powiedział malec kładą koło jej rączki czerwoną różę
-Hej- usłyszeliśmy za plecami. Stali tam Vivie i Charlie.- Co z nią?
-Lepiej.- powiedziałam z lekkim uśmiechem
-Ciociu dlaczego ona się nie budzi?- zapytał 4 latek
-Kochanie ona się obudzi tylko nie wiadomo kiedy.- powiedziałam spokojnie
-Ale dlaczego śpi? Jest chora?- zapytał wystraszony- Umrze!?- pisnął prawie płacząc
-Nie! Alex ona nie umrze. Jest chora, ale wraca do zdrowia- pogłaskałam go po policzku- Niedługo będziecie się razem bawić, obiecuję.- uśmiechnęłam się, co malec odwzajemnił
Alex usiadł na krańcu jej łóżeczka i zaczął opowiadać o jakieś zabawce. Wstałam z krzesła i podeszłam do Vivie. Duet wyszedł na korytarz.
-W porządku?- zapytała
-Tak. Mam nadzieję, że szybko się obudzi.- westchnęłam, a blondynka przytuliła mnie
-A jak z Leo- na te słowa momentalnie się spięłam
-Yyyy
-Oj ktoś tu się będzie tłumaczył...
-No, ale przy małym?
-Opowiada o zabawkach. Jest w innym świecie.- zaśmiała się
-Wczoraj zostałam mu niego na noc. Nawet tak nie myśl- powiedziałam widząc jej minę- I kiedy zasypialiśmy to powiedział, że mnie kocha...
-To cudownie!
-Wcale nie.
-Jak to?- zapytała głupio
-Nie może mnie kochać...ja...
-Tak, tak zraniłam go bla, bla, bla... Ale to było sto lat temu. On zapomniał. Ty też musisz.- poklepała mnie po ramieniu posyłając pokrzepiający uśmiech

~***~

~Leondre~

Wyszliśmy z Charliem na korytarz. 

-Trzymasz się?

-Tak- posłałem mu delikatny uśmiech

-Leo... mamy jutro koncert w Cardiff, a ty wyglądasz jak trup. No, ale bywało gorzej- przyznał

-Wiem. Damy radę stary.

- Jak z Amber?

Uśmiechnąłem się mimowolnie. Wieczorem mówiłem prawdę. Kocham ją. Muszę o nią walczyć. Opowiedziałem przyjacielowi o wczoraj.

-Ale ona spała. Teraz powiedz jej to w prost.

-Wiem, ale teraz Lily. Powiem je, ale nie teraz

-No oki. Tylko nie czekaj długo.

-Spokojnie. Tym razem nie pozwolę jej uciec

Wróciliśmy z blondynem do sali mojej córki. Amber przy niej siedziała i rozmawiała z Alexem. Spojrzałem na słodko śpiącą dziewczynkę. Mała no dawaj... obudź się- pomyślałem. 

Nagle... ona poruszyła palcami! Jej powieki lekko drgnęły!

-Lily!

___________________________

Heja

Źle się czuje i nie mam siły na rozpisywanie się. To jest pierwsza część, a następna będzie w niedziele. Bardzo was przepraszam,że to coś... bo rozdziałem trudno to nazwać jest bardzo bardzo krótkie, ale dziś wyjątkowo źle się czułam i pisanie to ostatnie na co miałam ochotę. Dziękuję za wyświetlenia! Jesteście niesamowici! Prawie 200k! WOW!

Tyle. 

Dobranoc