Rozdział XXXIX

Dedykt dla moich duddystów!
A! I zapraszam na facebook'a blogoweg!
https://www.facebook.com/Bars-and-Melody-Natusia-Blog-465869823621905/

Charlie
Mam urodziny! Jej! I postanowiłem spędzić je z przyjaciółmi, czyli z Leondre, Amber i Vivienne. Nie wiem tylko czy Leo i Am wytrzymają w jednym pomieszczeniu. Ale kto nie ryzykuje szampana nie pije. Napisałem do całej 3, że mamy się spotkać za godzinę w kręgielni. Ogarnąłem się i powoli zbierałem się do wyjścia. Na miejscu byłem jako pierwszy. Z braku lepszego zajęcia zacząłem przeglądać portale społecznościowe. Nagle ktoś zasłonił mi oczy i usłyszałem ten znajomy śmiech.
-Sto lat, sto lat niech żyje, żyje nam!- odsłoniła mi oczy ,a ja skradłem jej namiętny pocałunek
-Dziękuje kochanie- blondynka przytuliła mnie mocno
- A tak z innej beczki to Amber z Leo będą?
-Mam nadzieję- westchnąłem- Słucham mam pomysł. Kiedy będziemy we czwórkę my się ulotnimy , a oni zostaną sami. Może się dogadają.
-Charlie nie jestem przekonana.- jęknęła
-Musimy coś zrobić! Leo co wieczór dzwoni do mnie i się żali. Opowiada o tym jaka ona jest cudowna, że mu się śni... ja muszę mu pomóc.- powiedziałem błagalnym głosem
-Okay. To co robimy?
Uśmiechnąłem się szeroko i przytuliłem blondynkę.
-Mówiłem ci już, że jesteś cudowna
Aż poczułem jak przewraca oczami.
-Dobra, dobra, ale na serio. Co mamy zrobić? Zamknąć ich w komórce i czekać aż się pogodzą?
-Nie, nie- zaśmiałem się, chociaż... ta był by plan- Ale muszą zostać sami. Może, po prosu się zmyjemy na chwilę i poczekamy na rozwój wydarzeń?
-To brzmi jak plan
-Ty wiesz dlaczego oni zerwali, prawda?- spytałem, a ona spuściła wzrok
-Nie mogę ci tego powiedzieć Charlie- szepnęła i spojrzała na mnie- przepraszam
-Ej- przytuliłem ją- Nie masz co przepraszać. Ja rozumiem...
-Czyli nie jesteś zły?
-Zły? Nie mam o co być zły, słoneczko- pocałowałem ją w czółko
-Nie chcę ,żebyś pomyślał ,że ci nie ufam czy coś- znów spuściła wzrok. Chwyciłem jej podbródek i zmusiłem ,żeby na mnie spojrzała.
-Nawet tak nie mów. Ufam ci. -przytuliłem ją- Wszystko będzie dobrze.
Chwile potem przyszła Amber, a po niej Leo. Brunet cały czas nie spuszczał smutnego wzroku z brunetki. Ona nawet nie zaszczyciła go spojrzeniem. Oni tak długo nie pociągną. Weszliśmy do kręgielni i wynajęliśmy tor. Gra toczyła się w najlepsze. Wygrywałem! Wiadomo...
-Yyyy Vivienne możemy pogadać?- spytałem na co zmarszczyła niezrozumiale brwi- W cztery oczy. Na zewnątrz- powiedziałem przez zęby i dopiero zrozumiała.

Amber
A to przebiegłe małpy! Specjalnie zostawili mnie i Leondre samych! Starałam się nie zwracać na niego uwagi. Ja go dzięki temu chronię- powtarzałam sobie miliard razy w myślach.
Poczułam jak przytula się do moich pleców. Tak bardzo tęskniłam za jego dotykiem. Ale nie mogę...ja muszę do chronić, ja muszę go chro...
-Odsuń się ode mnie- staram się, żeby mój głos się nie łamał- Proszę...- szepnęłam
Leo odsunął się ode mnie ,a ja obróciłam się i popatrzyłam mu prosto w smutne oczy. Nienawidzę jak jest smutny. To wszystko przeze mnie... dlaczego ja dopuściłam do tej chorej sytuacji?! Ale już za późno...
-Amber błagam cię powiedz co się stało?- złapał mnie za dłoń, a ja mu na to pozwoliłam. Potrzebuję jego ciepła jak tlenu.- Co zrobiłem źle,że wolisz go ode mnie- powiedział bliski łez
-To nie tak! Kocham cię!- mam ochotę wykrzyczeć mu to w twarz, ale wydobywa się z moich ust tylko ciche
-To nie twoja wina, tylko moja.
-Powiedz mi co się dzieje? Ambi...- Ambi- tylko on mnie tak nazywa
Sama nie wiem co robiłam. Byłam zahipnotyzowana...
Westchnęłam głośno i wtuliłam się w bruneta, który natychmiast objął mnie mocno. Zaczęłam płakać.
-Leo to nie tak jak myślisz. Wszystko się ułoży. Przepraszam...- odepchnęłam go z (wielkim) bólem i wybiegłam z budynku.
Czekał tam na mnie Toby.
-Hej śliczna- powiedział i- o zgrozo- pocałowała  mnie w usta
Fuj, ble, ohyda, zaraz się zrzygam...
Nie odwzajemniłam oczywiście pocałunku. Kiedy się w końcu ode mnie odkleił automatycznie rozejrzałam się czy nikt tego nie widział. Niestety... ktoś widział. Ktoś czyli sam Leondre Antonio Devries.
W moich oczach zebrały się łzy. Boże co ja zrobiłam... jestem potworem. Całowałam się na oczach Leo. Mojego Leo. Jestem potworem, jestem potworem, jestem potworem...
Toby uśmiechnął się kpiąco i objął mnie w talii. Cały czas patrzyłam w oczy bruneta.
-Przepraszam- powiedziałam niemo i odeszłam.
W domu cały czas słuchałam jego piosenek i płakałam. Co ja najlepszego narobiłam...

I tak mijały sekundy

Sekundy zamieniały się w minuty

Minuty w godziny

Godziny w dni

Dni w tygodnie

Tygodnie w miesiące

I nim się obejrzeli nastał koniec stycznia...

____________________________________

Hejka kredki!

Przepraszam za nieobecność, ale wyjechałam na święta i nie miałam neta :(

Mam nadzieję, że święta minęły wam dobrze.

Następny będzie o wiele dłuższy! :D

Kocham!

Natusia

KOMENTUJESZ=MOTYWUJESZ